Ahmet Türkmen

Ahmet Türkmen, geboren in 1975, vervult de rol van kwartiermaker/adviseur met brede inzet van ervaringsdeskundigheid binnen de gemeente Gooisemeren, als kwartiermaker/coördinator van het Herstelnetwerk in de Gooi- en Vechtstreek en fungeert tevens als herstelondersteuner bij Kwintes. Zijn verhaal illustreert op indrukwekkende wijze dat een mens meer is dan zijn verslaving of psychische problemen. In 2018 bracht hij het boek Taboe uit, waarin hij openhartig vertelt over zijn eigen verleden met verslaving en zijn Turkse achtergrond.

Taboe doorbreken

Het boek Taboe, evenals de door Ahmet ontwikkelde Stigmajas en Tabu de roze olifant, vormen de basis voor gastlessen en inspiratiesessies over taboes, verslaving, (zelf)stigma, herstel, de Turkse cultuur, ervaringsdeskundigheid en sociale inclusie. Het jaar 2020 markeert een bijzondere mijlpaal, aangezien Tabu de roze olifant en de Stigmajas sindsdien deel uitmaken van de collectie van het Museum van de Geest in Haarlem.

Ervaringsdeskundige

Ahmet overwon een 17 jaar durende harddrugsverslaving, een periode die hem naar een uitzichtloze situatie leidde. Ondanks jaren van worsteling slaagde hij erin om er bovenop te komen. De taboesfeer binnen de Turkse cultuur vormde echter een extra hindernis op zijn weg naar herstel. Tegenwoordig doorbreekt Ahmet het stilzwijgen en spreekt hij openlijk over de zwijgcultuur binnen de Turkse gemeenschap.

Donkere periode

Hoewel Ahmet sinds 2002 in Nederland woont, groeide hij op in Duitsland. Zijn jeugd kenmerkte zich door nieuwsgierigheid en de drang om alles uit te proberen, variërend van bomen klimmen tot het roken in het bos. Op 17-jarige leeftijd kwam hij in aanraking met harddrugs, waaronder speed, cocaïne en heroïne. Wat begon als een experiment, groeide al snel uit tot een verslaving die zijn leven volledig beheerste. “Heroïne maakte het stil in mijn hoofd,” zegt Ahmet, terwijl hij terugblikt op die donkere periode.

Zijn verslaving was verstikkend; elke dag begon met pijn en eindigde met braken als hij niet gebruikte. Ahmet probeerde herhaaldelijk in Turkije af te kicken, maar dit mislukte telkens. Hij wilde zijn verslaving verborgen houden voor zijn familie om niet te hoeven toegeven aan zijn probleem. Het gevolg was een cyclus van verbergen en opnieuw beginnen.

Zwijgcultuur

Op een gegeven moment kon Ahmet niet langer zwijgen en vertelde hij zijn tante over zijn worsteling. Hij merkt op dat, hoewel de Turkse gemeenschap gastvrij is, ze ook zeer gesloten is. Zijn familie wist van zijn verslaving, maar er werd nooit over gesproken. In Turkse families worden problemen vaak verzwegen, en de deuren gaan dicht. Ahmet wijst op de aanwezigheid van een grote roze olifant in de kamer – een metafoor voor het onbesproken probleem, uit schaamte en angst om buitengesloten te worden.

De zwijgcultuur in de Turkse gemeenschap verhinderde vaak een openlijke discussie over verslaving. Ahmet benadrukt dat zijn vader veel aanzien genoot, waardoor het stilhouden van de verslaving noodzakelijk leek. In dergelijke contexten wordt verslaving vaak gezien als een zwakte, beïnvloed door de traditionele opvattingen binnen de islam.

Weg naar herstel

Ahmet heeft nu zijn eigen weg naar herstel gevonden en deelt zijn ervaringen om het gesprek over deze moeilijke onderwerpen aan te moedigen. Het gaat goed met hem; Ahmet werd eindelijk écht helemaal clean. Ahmet: “Ik en mijn kinderen hebben sinds mijn herstel heel goed contact. Zijn heel open over alles en durven moeilijke onderwerpen bespreekbaar te maken en doen vaak leuke dingen samen”.

Zijn leven is weer van hem. Met zijn motto ‘Durf te dromen’ probeert hij mensen met een verslaving en hun naasten hoop te geven: een rooskleurige toekomst als verslaafde in herstel is écht mogelijk. Ahmet: “Wel is het belangrijk op tijd professionele hulp te zoeken”.