Haarlem Amsterdam

Fotoserie Valeriuskliniek | Koos Breukel

Geestelijke klachten zijn onzichtbaar. Gelukkig maar, denk je misschien. Maar er zijn ook veel mensen die dit juist lastig vinden, dat je aan de buitenkant niks ziet. Dan kan het dat andere mensen denken dat jij je aanstelt, want aan de buitenkant is toch niks te zien?

Als iemand een gebroken been heeft in het gips, zie je meteen dat diegene niet kan lopen. Maar als je bijvoorbeeld een depressie hebt, is niet aan je te zien dat je niet kan werken of naar het feestje kan komen. De onzichtbaarheid maakt het dan juist lastig voor anderen om er rekening mee te houden.

Fotograaf Koos Breukel portretteerde voor een fotoserie psychiatrische patiĆ«nten, behandelaars en bestuursleden van de Valeriuskliniek in Amsterdam-Zuid. Kun je op grond van uiterlijk en oogopslag zeggen wie de patiĆ«nt is en wie niet? De fotograaf laat in het midden wie in welke categorie valt. Wie is de patiĆ«nt en wie is de behandelaar? Het rijst de vraag op wat de scheidslijn is tussen ‘gek’ en ‘gezond’. En kun je dat verschil daadwerkelijk aan iemand zien?

Mystery History Tour 6

Slaapzaal van het Stadsarmenhuis

De ruimte waar in kunstwerk te zien is, bevind zich in de voormalige slaapzaal van het Stadsarmenhuis. In het Stadsarmenhuis verbleven armen, verlaten kinderen of ouderen die echt nergens anders meer terecht konden.

De slaapzaal werd in 1856 bijgebouwd en stond vol met bedden met zieke ouderen. Voordat dit de slaapzaal werd, was deze plek een binnenplaats waarop twee losse huisje stonden. Die waren voor krankzinnigen uit rijke families, want die werden niet in een dolcel opgesloten. Het rook op de vroegere binnenplaats altijd heerlijk naar versgebakken brood. Want tussen de huisjes stond de bakkerij. De bakker had daarnaast een bijbaantje als oppasser van de bewoners van het Stadsarmenhuis.

Lees hier meer over de geschiedenis van het voormalige Dolhuys

Onderdeel van tentoonstelling

Cookies
We gebruiken cookies op onze website, lees meer over ons cookie en privacy beleid.