“Vragen werden niet gesteld, vragen kwam niet aan bod bij mijn studie.
En ik kon ze ook niet stellen, de context was er niet naar. Het paste niet in de context van medicijnen studeren. Ik studeerde in Leiden, het ging om het reproduceren van feiten.
Ik werd arts-assistent, ik zocht een combinatie van filosofie, natuurwetenschappen, maatschappelijke betrokkenheid. Ik dacht, dat valt mooi te combineren met geneeskunde.
Als je onderdeel uitmaakt van de zorg neem je een belangrijke maatschappelijke rol in. Is volksgezondheid ook een verantwoordelijkheid van de arts? Er zou meer aandacht moeten zijn voor public health en preventie.
Existentiële vragen, die zou ik willen stellen. Vragen als: wat is leven? Wat betekent ziekte? Hoe weten we zeker dat wat we denken te weten waarheid is? Je kunt het waarheidsbegrip niet los zien van degene die observeert.
We creëren een systeem waarmee we onze theorieën bevestigen. Wanneer is iets ziek? Wanneer is iets gezond? Innovatie is altijd niet normaal.
Ik denk inderdaad dat de mens conservatief is en geneigd is de verandering als bedreigend te zien. Ik heb me van nature nooit heel erg vastgegrepen aan die drang om de standaard te bewaren, ik was nooit bang voor het onbekende. Nee, ik was ook niet roekeloos. Je kunt ook roekeloos zijn in je denken, dan is het misschien vrij.
Ik heb geen vriendin.
Bepaalde dingen zijn niet onderhevig aan toeval. Een bepaalde cultuur kiest er bewust voor bepaalde dingen door te geven.
Zijn wij halve goden?
De grens tussen normaal en abnormaal, tussen gezond en ziek, is dubieus, poreus en arbitrair. Misschien kunnen we die grens gebruiken als hulpmiddel om de ander beter te begrijpen. Als je die grens opschuift van normaal richting abnormaal, en daarmee de ander kunt begrijpen.
Een genie, dat is iemand die kan ontspringen aan de huidige tijdsgeest, de heersende norm.
Perfect betekent dat het niet meer hoeft te veranderen.
Perfectie is alleen iets wat na te streven is, maar wat nooit te bereiken is. Met terugwerkende kracht zie je het.”
