“Ik kom uit Tugooshi, Somalië. Ik was 17 toen ik naar Nederland kwam, nu ben ik 42. Ik kwam alleen, mijn vader is overleden. Met mijn moeder heb ik al 24 jaar geen contact meer. Ik kwam hier als vluchteling, kort heb ik in een asielzoekerscentrum gezeten, dat was een mooie tijd, toen waren de asielzoekerscentra niet zoals nu.
Ik woon nu in Utrecht, Kanaleneiland, verder ben ik gescheiden. Ik heb een kind, ze wordt binnenkort acht, Yasmina Nuura.
We waren drie jaar getrouwd, de moeder van mijn kind en ik, ik denk wel dat ik erg verliefd op haar was, toen wel.
Wat ik leuk aan haar vond? Goeie vraag. Haar karakter.
Ik ben iemand die denkt in zwart-wit, ik denk niet in grijs, zij kon er niet meer tegen en ik kan er nu niet meer tegen.
Een latrelatie is het best, ik ga nooit samenwonen.
Maar ik ben gelukkig, werken maakt me het gelukkigst, bezig zijn. Nooit heb ik spijt dat ik uit Somalië ben weggegaan.
Of ik discriminatie ervaar? Ja en nee.
Ik ben zelf ook oraal, ik zeg van alles.
Ik houd van sommige mensen. Roken doe ik niet, Ik drink nog wel af en toe maar de rest niet meer. Ik heb wel van alles geprobeerd. Het kost alleen maar tijd.
Vrienden bestaan niet, nooit lang, kameraden bestaan wel. Een vriend is iemand die met wie je het gezellig hebt, een kameraad is iemand die hetzelfde doel heeft als jij.
Mijn doel is ideeën uitwisselen.
Ik geloof niet dat andere mensen mij regels moeten voortschrijven.
Ik drink alleen maar Heineken.
Stamppot is mijn lievelingseten. Ik maak mijn eten een keer per week.
Naar huis gaan, nieuws kijken. Voor mij is dat prettig, zo’n gestructureerd leven.
Ik heb in de woestijn overleefd, veertien dagen. Was een mooie ervaring. Ik zou het weer doen als mijn gezondheid het toelaat.”
