“Mijn moeder was katholiek, mijn vader ook. Rond de puberteit heb ik dat achter me gelaten. Ik was de jongste, ik kom uit de Achterhoek.
Ik wilde meer, later thuiskomen. Uitgaan. Dus ik was een relatief moeilijke puber vergeleken met mijn broer en zus.
Zelf heb ik twee kinderen, een zoon van 24, een zoon van 15. Nee, niet van dezelfde vader.
Ik ben nu 54.
Ik ben een ander soort moeder voor mijn jongste zoon. Ik ben een andere persoon geworden, ik heb leren loslaten. Dat was niet eenvoudig.
Strijd is niet altijd verkeerd, we hadden veel uit te knokken. We vinden elkaar leuk genoeg om ondanks de verschillen bij elkaar te zijn, mijn man en ik.
Ik woon in Zeist.
De oudste was geschept door een auto, moest toen revalideren. Toen kwam hij weer thuis, toen heb ik hem weer leren loslaten. De oudste moest alles weer leren.
De jongste werd de oudste. Hij is een mooie jongen, er komen veel meisjes aan de deur.
De strengheid moet van de vaders komen, dat is wel klassiek. Ik ben meer van laissez-faire.
Ik plan mijn carrière niet, ik pak mijn kansen.
Ik ben een gelukkig mens.
En ik tennis. Ik ben altijd de slechtste van het team, maar ik mag meedoen.
En ik ben zelf ook wel competitief, ik laat mezelf niet omverduwen. Ik verdraag ook wel dat andere mensen beter kunnen, maar ik moet ook wel ergens goed in zijn.
Rechtvaardigheid is belangrijk. Ik vind dat het zo moet zijn, maar ik kan ermee dealen dat het niet zo is. Ik kan berusten.”
