Op La Devinière, vlakbij het Belgische Charleroi, woont al veertig jaar lang een groep ernstig gestoorde mensen samen, de meesten uitbehandeld binnen de reguliere psychiatrie. Psycholoog Michel Hock bracht hen bij elkaar, vanuit de gedachte dat er geen hopeloze gevallen bestaan. Hopeloos kan volgens Hock alleen de manier zijn waarop voor hen wordt gezorgd.
Fotografe Pia van Spaendonck volgde de groep drie jaar lang. Ze maakte contact met de bewoners en legde, naast hun dagelijks leven, vooral hun uitzonderlijk expressieve gezichten vast.
Zacharias woont al vanaf de opening op de boerderij. Wanneer het slecht met hem gaat, dwaalt hij de hele nacht door de boerderij en verscheurt hij alle kleding die hij tegenkomt tot smalle stroken om er zijn bijzondere kunstwerken mee te maken.
Wekenlang slaapt hij nauwelijks, om vervolgens dagen achter elkaar zijn bed niet uit te komen. Daarna verandert hij weer in een echte kletser en vertelt hij talloze verhalen. Het is een cyclus waar alle bewoners en begeleiders aan gewend zijn, ze laten Zacharias zijn gang gaan.
