Er is nog steeds veel onbegrip voor psychische kwetsbaarheid. Mensen die te maken krijgen met forse psychische ontregeling worden in de samenleving nog maar al te vaak gezien als zwak, gevaarlijk of anders dan anderen. Alsof het worstelen met psychische uitdagingen voorbehouden is aan een speciale groep mensen. Met deze (online) tentoonstelling laten we zien dat iedereen in zekere zin kwetsbaar en krachtig is en ‘dat wij vooral allen mens zijn’, aldus Floortje Scheepers. Kracht en kwetsbaarheid zijn universele waarden die niet voorbehouden zijn aan specifieke groepen mensen.
Tentoonstelling
De tentoonstelling ‘Kwetsbaarheid en kracht’ bestaat uit 22 zwart-wit portretten van psychiatrisch patiënten, professionals in de GGZ, familieleden van patiënten en andere mensen die nauw betrokken zijn bij de GGZ. Naast de portretten worden MRI scans getoond, om het contrast te laten zien tussen het zoeken naar afwijkende hersenstructuren en het individuele verhaal dat een portretfoto vertelt. In de interviews met de geportretteerden laten we kwetsbaarheid én kracht zien, zonder een naam of functie te noemen. Dus wie is wie? Het mooie van ‘Kwetsbaarheid en kracht’ is dat je dat op basis van een portret niet kunt zien. De portretten zijn gemaakt door fotograaf Bart Koetsier en de teksten zijn geschreven door Arnon Grunberg.
In de online tentoonstelling zijn acht van de portretten en verhalen te zien. De volledige tentoonstelling is vanaf 2 mei 2022 een maand lang te bezichtigen in het Stadskantoor Utrecht, en reist daarna onder meer door naar Amsterdam.
2 t/m 26 mei 2022 – Stadskantoor Utrecht
8 juni t/m 14 juli 2022 – Stadsdeelkantoor Amsterdam-Oost
18 juli t/m 14 oktober 2022 – Expositieruimte UMC Utrecht (De Brink)
‘Wij zijn vooral allen mens’
Floortje Scheepers is hoogleraar innovatie in de GGZ, medisch afdelingshoofd psychiatrie in het UMC Utrecht en mede initiatiefnemer: ‘Als samenleving zouden we echt inclusiever moeten zijn en de stigma’s rondom psychische kwetsbaarheid aanpakken en laten verdwijnen. Ieder mens is psychisch kwetsbaar en dus begint het bij het loslaten van het idee dat er een verschil is tussen een groep die kwetsbaar is en een groep die dat niet is. Je doet onrecht aan deze individuele werkelijkheid als je alleen zoekt naar een defect in de hersenen dat je moet repareren. Daarbij gaat van die benadering ook de suggestie uit dat psychische kwetsbaarheid maakbaar is en dat we het dus altijd wel kunnen oplossen. Maar niets is minder waar. We moeten ons juist veel meer openstellen voor mensen die psychisch ontregelen en luisteren naar hun verhalen om zo begrip te krijgen en in te gaan zien dat ieder mens meer of minder kwetsbaar is en meetelt en dat we daar met elkaar verantwoordelijk voor zijn. Laten we gaan luisteren naar elkaar en het gesprek aangaan.’