“Ach, die Märklin, zo’n klein treintje, da’s lief en onschuldig. Voor échte treinen is Willem van Genk bang. De macht van een stoomlocomotief jaagt hem schrik aan. (…) If you can’t beat them, join them. Was dat het? Is dat wat Van Genk heel zijn leven heeft gedaan? De angst bezweren door de gevaartes, de monsters, te tekenen? Door die treinen te laten krimpen heeft hij natuurlijk wel zelf helemaal de regie. Dat is heel essentieel denk ik: in zijn kunstwerken is Willem van Genk de baas,” aldus Hugo Borst over Märklin
Op het werk Märklin (ca. 1965-1970) van Willem van Genk zien we sneltreinen met hun kop in de wind, een indrukwekkend spoorwegviaduct, een helikopter, zeppelins en vliegtuigen. Ook weer van de partij is de Schwebebahn in Wuppertal, een vorm van openbaar vervoer die Van Genk mateloos fascineerde. Hij wijdde er vele tekeningen aan en zelfs een keer een heel schilderij.
Bij het kijken naar treinen kon Van Genk alles om zich heen vergeten. Vlak na de Tweede Wereldoorlog had hij korte tijd een baantje als bezorger voor een schoenmaker, maar onderweg naar klanten bleef hij bij stations hangen en vergat de tijd. Toch had hij er ook veel plezier van. Hij kon zich eindeloos verliezen in boeken over treinen, vliegtuigen en zeppelins; en helemaal uitpluizen hoe de tracés verliepen en de lijnen op zijn schilderijen in beeld brengen in abstracte schema’s.
