Op de twee portretten van Toon Teeken staan Marten Soolmans en Oopjen Coppit als man en vrouw met al hun attributen die ze tot voorname personen maken, zoals de potsierlijke gespen op de schoenen. Twee echte statieportretten.
Op het tweeluik van Toon Teeken zijn die attributen gewone alledaagse zaken en begrippen die de twee Pinokkio’s maken tot wat ze zijn: betrekkelijk betrouwbare maar geestige ongewone personen met hun dagelijkse beslommeringen en trots, dubbelzinnig als in een sprookje. Dat is pas emancipatie.
Een grote vaas met bloemen wordt omgeven door een netwerk van getallen: het is een beetje alsof je van hot naar haar springt met je ogen. Toon Teeken vertelt dat de componist Brückner de blaadjes van de bomen wilde tellen vanuit het verlangen om iets te beheersen en alles te willen weten. Het tellen telt wat te tellen is maar door de veelheid verschijnt het raadsel (ontelbaar).
En dan is daar ook nog het ‘geheim’ van de duisternis tussen al het lover waar je ogen zich in verliezen als een dikke zwarte verfprop in het midden vlak boven de vaas. Tussen de getallen in bevindt zich de vrije ruimte, de ruimte voor het denken. Die openheid is van levensbelang, niet oordelen maar juist accepteren wat zo maar voorbij kan komen. Liever het leven openen dan vastpinnen.
