Waar en wanneer het kon promootte Lee Godie haar schilderijen en tekeningen. Op de trappen van het Art Institute of Chicago in 1968, waar Godie haar kunstwerken probeerde te verkopen, werd ze voor het eerst echt opgemerkt.
Ze bouwde een actieve groep volgelingen op, bestaande uit o.a. museum curatoren, kunstacademie studenten en toeristen. Godie werd één van de meest verzamelde kunstenaars in Chicago op dat moment.
Door in het hart van de stad te wonen, zonder enig huiselijk comfort, kwam Godie dichtbij de kern van Chicago. Haar ‘thuis’ waren verschillende delen van de stad die fungeerde als woonkamer, atelier en salon. In een plaats waar reguliere kunstenaars klaagden over het overwicht van de kunstwereld in New York en Los Angeles, riep Godie veelal ‘Chicago We Own It’. De uitspraak vind je terug op meerdere werken.
In de jaren zeventig en tachtig voegde Godie fotografische zelfportretten toe aan haar repertoire. De snapshots, gemaakt in fotohokjes van busstations, bieden een kijkje in de kunstenaar die haar eigen identiteit aan het verkennen was. Ze beschreef zichzelf als een Franse impressionist en riep graag: ‘Ik ben veel beter dan Cézanne.’
Er is ook een film gemaakt over Lee Godie die je kan zien.
