“Het Dolhuys is door de eeuwen heen veranderd van een huis waar mensen werden buiten gesloten naar een museum dat gaat over inclusie. Met spraakmakende tentoonstellingen haalt dit museum de bezoeker uit zijn comfortzone,” aldus Marie-Thérèse Meijs, wethouder Zorg en Cultuur van de gemeente Haarlem.
De wethouder opende gisteren het symposium ‘De architectuur van de uitsluiting en echte inclusie’, dat werd gehouden ter gelegenheid van het 700-jarige bestaan van het Dolhuys. Paul Schnabel blikte terug op 700 jaar zorg voor de geest, hoogleraar psychiatrie Jim van Os keek naar de toekomst en kondigde een revolutie aan: “In de wetenschap gaan we onzekerheid omarmen. Het ‘niet weten’ gaan we accepteren als een gegeven. Zo is de werking van anti-depressiva voor het merendeel een placebo-effect.” Paul Schnabel verwoordde het als volgt: “Ooit zei een directeur van een grote GGZ-instelling tegen mij: Het best wat je voor een patiënt kan doen, is een eindje met hem meelopen. Tot aan de poort. In de hoop dat je hem voorlopig niet meer terug ziet”.
Indrukwekkend was het verhaal van ervaringsdeskundige Laura Klaaskate. Zij was drie keer in de separeercel beland, een keer met grof geweld. “Ik werd door tien man opgepakt. Het was er koud, ik moest mijn contactlenzen uit doen terwijl ik zonder helemaal niets zie. Mij werd absoluut niet duidelijk gemaakt waarom ik die cel in moest. Het was traumatisch.” Het symposium werd afgesloten met een discussie over het Dolhuys-manifest waarin een aantal grote GGZ-instellingen in 2016 pleitte voor een ‘Nederlandse GGZ separeervrij’. Ruim drie jaar later is het aantal separaties wel afgenomen, maar nog niet tot nul teruggebracht. Daarvoor is een cultuuromslag nodig die meer tijd nodig heeft, concludeerden de sprekers.
