Soms heb je geluk, dan krijg je een bijzondere uitnodiging vanwege deze baan. Het geluk viel dit keer niet op de mat maar arriveerde in de mailbox: een uitnodiging om mee te varen op de klipper Stad Amsterdam!
Voor wie niet weet wat dat is, denk Sail, groot schip, zeilen, stoere bikkels. Randstad heeft indertijd de bouw van dit schip van rond 1900 ondersteunt en sponsort nog steeds. Randstad sponsort ook Het Dolhuys en ik ben als relatie uitgenodigd om mee te varen. Ik ben dus één van de gelukkigen, varen met zo’n bijzonder schip heb ik nog nooit gedaan, ik moet aanmonsteren in IJmuiden en mag dan een rondje mee op de Noordzee….
Dit speelde zich allemaal af in de eerste week van september, nou kan het dan heel mooi nazomer weer zijn, maar dat is het al dagen niet! Harde wind, enorm, zelfs rukwinden tot stormkracht aan de kust, veel regen. Ik krijg allemaal spookbeelden voor mijn geest van zeeziek worden, hellende scheepsdekken en met man en macht aan de lijnen hangen … Natuurlijk zal er heus wel een ervaren bemanning aan boord zijn, maar ik ben er niet gerust op. De dag zelf: daar ben ik dan op de pier in IJmuiden, daar ligt ie: met alle gebouwen er omheen en een enorm schip verderop is de Klipper Amsterdam eigenlijk helemaal niet zo’n ‘tall ship’…… Gelukkig is de wind gaan liggen, het is wel dicht bewolkt maar het regent niet. Later op de dag wordt dat trouwens ruimschoots goedgemaakt. Iedereen die aanmonstert mag op de foto achter het roer, ik sta er ook op. Ziet er vast heel lollig uit van die landrotten met een ferme blik. Alle gasten worden heel hartelijk ontvangen, veel handen schudden en me voorstellen, al gauw zie ik twee bekenden van Randstad met wie ik eerder heb gesproken.
Het programma begint, enorm boeiend, de eerste spreker geeft een overzicht van zijn studie naar de toekomst van de zorg in 2025. Iedereen weet natuurlijk dat er bezuinigd moet worden, de vergrijzing doemt op, maar wat zijn nou de consequenties voor organisaties in de zorg? Ongelooflijke cijfers komen voorbij, mensen worden ouder, maar zijn ook langer gezond. Als een partner leeft blijven mensen het liefste thuis, pas als mensen alleen komen te staan neemt de zorgvraag toe en verandert deze heel sterk. Maar door het met pensioen gaan (al vanaf volgend jaar) van werknemers in de zorg en een toename van de zorgvraag als geheel zijn er jaarlijks 100.000 nieuwe mensen nodig in de zorg! Ik rol zowat van mijn stoel, waar gaan die mensen vandaan komen? Ik denk dat niet alleen verschillende vakgebieden gaan concurreren om hun vak te promoten maar dat er ook concurrentie komt binnen de zorg zelf, ziekenhuizen, ggz, verzorgingstehuizen, thuiszorg, allemaal willen ze die schaarse werknemers! De presentatie eindigt met een mogelijk scenario (één van de drie) waaruit duidelijk wordt dat we voor grote keuzes staan. Onder ander over de solidariteit tussen zieke en gezonde mensen, jong en oud, stad en platteland, dat wordt nog spannend. Op Prognose2015.nl is het allemaal te lezen, ik kan het aanraden. De tweede presentatie gaat over de effectieve inzet van personeel. Een heel boeiend verhaal, maar voor Het Dolhuys nog wel een gedroomd thema. In projecten moeten we alle zeilen soms bijzetten (jaja), er gaat natuurlijk heel veel heel erg goed, maar aan dit soort planning zijn wij nog lang niet toe. Dan het verwachte moment, het zeegat uit! Een aantal mensen moet van boord, zij hebben een andere afspraak of, durven echt niet mee! De kapitein komt vertellen over veiligheid, net als in het vliegtuig inclusief demonstratie van het zwemvest. De trossen gaan los en we gaan op de motor de haven uit. Eenmaal voorbij de pier worden de zeilen gehesen. Was er in de voorafgaande dagen enorm veel wind, nu staat er een briesje. Ik verbaas me er over dat het schip zoveel snelheid maakt ondanks de geringe windsnelheid. Alle aanwezigen struinen over dek, het is een boeiend gezicht om de bemanning druk in de weer te zien met lijnen, zeilen bij te zetten (jaja) en commando’s op te volgen. Ik kom niet achter de commando structuur, het gaat er in mijn leken ogen ontspannen aan toe. Ik maak een praatje met de stuurman, hij vertelt dat klippers vrachtschepen waren voor dure vracht, zoals thee en goud, die snel over de wereld moesten. De Stad Amsterdam is een klipper die is ontworpen op basis van verschillende Nederlandse klippers, het is dus geen replica. Hij kan ontzettend snel. De stuurman is mee geweest rond de wereld met het programma The Beagle vorig jaar in het kader van het Darwin-jaar. Dat werd uitgezonden op net 3. Hij had stoere verhalen over Zuid-Amerika en Patagonië waar dit schip zich enorm goed hield. Ik ben onder de indruk. De kapitein komt ook bij het stuurwiel staan en kijkt enigszins donker naar de wolken, die kijken donker terug. Een van de aanwezigen wil op de foto met de kapitein, die trekt een brede smile, een professional in hart en nieren. Het weer is wel pet, de motregen gaat overal doorheen, gelukkig heb ik me in voldoende plastic gehuld. Leve mijn agu regenjas! We zeilen uren achter elkaar, ik heb geen idee waar we zijn, je ziet echt geen kilometer. Op de terugweg zie ik op de gps van mijn telefoon (hij doet het ook op zee) waar we zijn, het kaartje geeft keurig aan dat we ergens voor Zandvoort zitten, en ja hoor, heel vaag is een kustlijn met gebouwen te ontwaren.
Nu heeft de kapitein er echt tabak van, ondanks alle pogingen van de bemanning om zeilen te hijsen en met van alles in de weer te zijn, komen we kennelijk niet snel genoeg meer vooruit . We varen aan de wind (hier komt mijn week zeilkamp uit mijn jeugd van pas, ik weet nog een zeilterm). De kapitein gooit de handdoek in de ring, de motor gaat er bij aan. Zo loopt De Klipper Stad Amsterdam dan om 17.00 uur weer IJmuiden binnen, zonder zeezieken, ongelukken of blaren op handen van het weer. Wij hoefden alleen maar een glaasje vast te houden. Ik zie een hele troep tevreden mensen. Ik heb echt veel mensen kunnen spreken en heel wat mensen over Het Dolhuys kunnen vertellen, ook in de zorg kent nog niet iedereen ons geweldige museum. Het was met de presentaties en zeker door de vaartocht een prachtige dag. Stiekem had ik nog wel wat meer wind gewild, zo achteraf, maar dat wens ik pas nu ik weer veilig aan wal ben…. De volgende dag is het stralend mooi weer, maar wat een wind! Het spreekwoord luidt niet voor niets: ‘Wees voorzichtig met wat je wenst’.
